Voor een toekomst die op menigerlei vlak Scone mag zijn

In juli 2020 verruilde ik met mijn man en kinderen Berchem Groenenhoek voor Sint-Kruis. Het was geen keuze tégen Antwerpen, maar eentje voor Brugge. Meer dan vijftien jaar was de koekenstad aan de Schelde een fijne speeltuin om volwassen in te worden. Ik studeerde er, vond er mijn eerste job en eigen stek.

De Bruggeling die later mijn echtgenoot en vader van onze drie kinderen zou worden, voelde zich er thuis. 

Toen ik dankzij hem Brugge steeds beter leerde kennen, werd ik zoetjesaan verliefd op deze stad en haar mensen. Mijn periode als seizoensdenker van het Concertgebouw Brugge deed de kalververliefdheid uitgroeien tot ware love.

De combinatie van de statige schoonheid en pittoreske pracht van de stad, gecombineerd met straten vol internationale bezoekers, heerlijk contrasterend met de droge nuchterheid van haar inwoners, maakte Brugge onweerstaanbaar voor mij.

Ik ben van plan hier te blijven en wortels te planten voor ons gezin, wortels die ook in een vage, verre toekomst verbinding zullen zoeken met deze stad.

Mijn wensen voor Brugge zijn persoonlijk, maar met de blik gericht op het collectief geheel. Met een hart voor en wortels in. Met de blik naar (de) binnen(stad), maar het vizier op ver daarbuiten. 

Ik hoop dat Brugge een stad zal worden die niet alleen lééft, maar waar iedereen ook doordrongen is van het feit dat zij dit ook daadwerkelijk doet.

Als iemand een beeld van Brugge als ingeslapen toeristenstad schildert, zal ik in mijn toekomstbeeld het penseel uit zijn of haar hand grissen. Dit betekent echter niet dat ik de toeristen wegdroom in mijn Brugse utopie.

Integendeel, ik wil ze overal tegenkomen. Niet enkel wanneer ze me voor de voeten slenteren, terwijl ik met mijn fiets over de kasseien slalom. Ook wanneer ik iets ga drinken, een lokaal evenement bijwoon of bij een buurtbakker binnenloop.

De wereld loopt hier rond en dat vind ik prachtig. Voorlopig loopt
die wereld helaas nog op speciale, afgebakende paden. 

Hetzelfde geldt voor die vele inwoners met migratieroots, de Bruggelingen die in armoede leven, diegenen met een beperking of zij die deel uitmaken van de LBGTQ-gemeenschap. Kortom, de minderheden die samen de diverse meerderheid vormen. Ook hen hoop ik overal te ontmoeten. Oprecht en ongedwongen.

Samen creëren we en dromen we van alweer een nieuwe versie van deze stad in beweging.

Wanneer ik mijn kinderen afzet aan hun schooltje naast de boerderij en ik verder wandel langs paadjes in de velden en natuur, wetende dat ik op zes minuten fietsen kunst, cultuur, lokale handel en algehele gezelligheid kan ervaren, weet ik dat die wensen haalbaar zijn.

Een stad met zoveel facetten, erfgoed en potentieel kan alleen Die Scone zijn.

Dalilla Hermans
Belgische schrijfster, theatermaker en columniste voor De Standaard, van Rwandese afkomst.