Voor een Brugge waar ik mezelf kan zijn

Ik ben Lotus Li, een negentienjarige, half-Chinese jonge vrouw die er in Brugge al sinds haar kindertijd van droomt om, waar ze kan, positieve verandering te brengen.

Echter, elk van mijn hogergenoemde identiteitskenmerken vond geen thuis in onze stad: het Brugge dat ik ken, discrimineerde mij op basis van mijn huidskleur, leek geen plaats te hebben voor mijn enthousiaste jeugdigheid en bood weinig vooruitzichten voor mijn idealistische strijdvaardigheid. Ik kon en kan er simpelweg nog steeds mezelf niet zijn. 

Nochtans geloof ik er sterk in dat mijn thuisstad aan alle basisvoorwaarden voldoet om uit te groeien tot een plek waar de jongere versie van mezelf van gedroomd heeft: weinig steden zijn historisch zo (leer)rijk, bieden binnen wandelafstand een stukje groen voor mij, mijn hondjes en mijn vrienden en voelen voor mij zo veilig, als vrouw én als zwakke weggebruiker.

Toch is er nog heel wat werk aan de winkel. 

De klimaatcrisis is urgent en vereist ook in onze stad onmiddellijke actie. Brugge leek dit in te zien met het klimaatplan dat een halvering van de CO²-uitstoot tegen 2030 bepleitte. Als we echter weten dat we nu nog maar op vijftien procent uitkomen en het uiteindelijke doel klimaatneutraliteit in 2050 is, maak ik mij ernstig zorgen.

Ook al houdt de politiek zich aan al haar beloften, toch zal ik in mijn korte bestaan toch 18,5 keer meer hittegolven en zesmaal meer droogteperiodes meemaken dan in een wereld zonder klimaatopwarming. In Europa zal België, na Nederland, het meest geraakt worden door een stijgende zeespiegel. Het hoeft geen betoog dat West-Vlaanderen hierbij het meeste gevaar zal lopen.

Er is bijgevolg weinig plaats voor zelfgenoegzaamheid. Daarom breek ik een lans voor doeltreffende oplossingen. Zo zou ook Brugge, in navolging van talrijke andere steden en gemeentes, een klimaatraad en een -ambtenaar moeten aanstellen.

Verder komt een derde van de Brugse uitstoot voort uit ons transport. Tegelijk is het publieke transport voor mij noch voor mijn oma een valabele optie: na 20 uur zijn er geen bussen meer die de jeugd naar huis brengen, stiptheid is duidelijk een werkpunt, net als de nabijheid van een bus voor mijn, nochtans sterke, oma, die – helaas – niet goed genoeg ter been meer is. 

Het lijkt me dan ook de logica zelve om onze stad toegankelijker te maken door het publiek transport betaalbaar, efficiënt en dus aantrekkelijk te maken. Op die manier kan je het aantal auto’s – en dus ook hun uitstoot – terugdringen.

Een belangrijke schakel hierbij is de jeugd. De klimaatprotesten bewijzen hoeveel jongeren om dit thema – alsook hun toekomst – bekommerd zijn. Wel, laat ze er dan ook toe bijdragen. In Brussel krijg ik via allerlei projecten de kans om zelf bij te leren over de klimaatcrisis, maar ook om me er sterk voor in te zetten.

In Brugge voel ik echter een leemte. Geef jongeren daarom inspraak, moedig ze, als ze met innovatieve projecten komen, aan door subsidies toe te kennen en geef hen ruimte om initiatief te nemen en hun talenten te ontwikkelen in bijvoorbeeld werkgroepen, denktanks, etc.

Ik droom kortom van een Brugge waar mijn jongere versie graag gebleven was. Een Brugge dat op de barricades staat om te vechten tégen klimaatopwarming en vóór klimaatrechtvaardigheid, en daarom ook voor de waarde van onze stad en ons werelderfgoed.

Zoals ook mijn oma antwoordde toen ik haar vroeg wat haar klachten over onze stad waren: “Zeg maar aan Pablo dat ik hier al 49 jaar heel graag woon. Brugge is en blijft een fantastische stad.”

Lotus Li 
Student van de Engelstalige opleiding Social Sciences aan de VUB, adviseur van de Vlaamse Jeugdraad en voorzitter en medeoprichter van de organisatie Untold Asian Stories