Mijn groene dromen voor Brugge

“‘k en Brugge in m’n erte / de schonste stad van ’t land.” Welke Bruggeling kan dit lied niet luidkeels meezingen of zachtjes meeneuriën? Mijn hart loopt over van liefde voor Brugge als ik die lofzang van Benny Scott aanhef. Ik ben een Bruggeling pur sang, gebrakt en gespogen. En volgens mij is Brugge de schoonste stad van ’t land. Wat zeg ik? Van de wereld! Als ik in Loppem de afrit van de snelweg neem en de drie torens zie, weet ik dat ik thuis ben.

Brugge is in elk jaargetijde mooi. In de lente, als de krokussen en narcissen na een lange winter de vesten en het Begijnhof weer kleur geven. De verkwikkende en verkoelende schaduwplekjes onder de grote bomen van het Sebrechts- of het Astridpark op een zwoele zomerdag. Op geen enkele plaats kleurt de wilde wingerd in de herfst zo mooi vuurrood als aan de eeuwenoude muur van het Redemptoristinnenklooster in de Visspaanstraat. Zelfs in de winter, als ik mijmerend langs de reien slenter en de ontelbare trapgevels weerspiegeld zie in het water. “M’n Brugge is ‘n droombild uut duuzend en één nacht.” Toch durf ik wel eens verder te dromen.

Val het niet toe te juichen als elke Bruggeling uit zijn of haar raam uitzicht zou hebben op een prachtige boom of een stukje groen? Een statige eik of rode beuk, een knoestige acacia of waarom geen boomgaard vol lekker fruit op het Sint-Salvatorskerkhof? Een wilde bloemenweide in het Koning Albert I-park en moestuinbakken langs de Dijver. Een groene gordel rond de stad, waar je zonder verkeerslichten en invalswegen te moeten kruisen, de volledige zeven kilometer lange boog rond Brugge kan flaneren, joggen of fietsen. 

Meer groen in de stad? Ik zie alleen maar voordelen: een betere luchtkwaliteit, verkoeling in de zomer, een grotere biodiversiteit én gelukkigere mensen. 

Voetgangers of fietsers die heer en meester zijn in het straatbeeld. Een stad op mensenmaat vol natuur- en natuurlijke geluiden. Geroezemoes van wandelaars, pratende mensen in verschillende talen, gelach, voetstappen, paardenhoeven op de kinderkopjes, een fietsbel, een huilende baby, een blaffende hond, een fluitende vogel. Een mens mag al eens dromen. 

Was het niet Walt Disney die ooit zei: “Als je het kan dromen, kan je het doen!”

Er staan ons hier nog mooie tijden te wachten.

Wim Lybaert
Vlaams televisiemaker